Palestyńczycy pieką wiele rodzajów chleba, takich jak: chleb jerozolimski, chobez, kmadz, khubz, markook, taboon.
- Chobez to pszenne, okrągłe placki o średnicy 20-50 cm, różnej grubości.
- Kmadz to puszyste okrągłe placki o grubości 1,5cm.
- Khubz jest najbardziej powszechnym chlebem, jedzonym codziennie, podobnym do pity, o średnicy 10 cm. Jedząc, rwie się go na małe kawałki wielkości kęsa i macza np. w humusie.
- Markook jest niezwykle cienki – jak papier, prawie bezbarwny.
- Taboon to okrągły, gruby na 7 cm (najgrubszy ze znanych w Palestynie) i najbardziej podobny to polskiego chleb, wypiekany głównie na wsiach; swoją nazwę wziął od urządzania, w którym się go wypieka.
Jedzenie, zwłaszcza chleba, odgrywa istotna rolę dla palestyńskiego narodu. Jest metaforą miłości, czułości i lojalności. Dzielenie się chlebem i solą symbolizuje głęboką więź, nierozerwalne przymierze między przyjaciółmi, kochankami, rodzeństwem i sąsiadami.
Idea wspólnego życia poprzez dzielenie się czasem i jedzeniem jest wszechobecna w palestyńskim społeczeństwie.
Palestyńską wrażliwość względem chleba wyraża Mahmoud Darwish w jednym ze swoich najpopularniejszych wierszy „Tęsknię za chlebem mojej matki”. Chleb matki nie musi być najlepszy, może być suchy, kruszący się a nawet na wpół wypieczony. Jest on raczej metaforą tęsknoty każdego Palestyńczyka za matczyną miłością i ciepłem.
Kluczowym elementem w życiu każdego Palestyńczyka jest przejście od kuchni swojej matki do kuchni żony, co leży u podstaw jego dojrzałości.
źródło: Ambasada Państwa Palestyny w RP